خداوندا ,سلام علیک
با دلی پر درد به درگاهت آمدم
جایی که لایقش نیستم و تو خوب می دانی
آگاه و نا آگاه گناه کردم
اما پشیمانم و تو خوب می دانی
از این دنیا و موجوداتش گله دارم
از دل خود,از سادگی خود شاکیم
اما باز هم شکر
من جز تو همدمی ندارم و تو خوب می دانی
چشمانم را دیگر برای جز تو بارانی نمی کنم
چون این اشکها را خود به من هدیه داده ای و امانت است
هدیه است چون گاهی زبان من از گفتن قاصر است
و تنها اشک توان بیان دارد
امانت چون روزی باید برای تک تک قطراتش جوابگو باشم
پس چه زیباست برای دوری از تو گریستن
و چه دلیلی از علت بهتر و چه جوابی از اشک به درگاهت
شاعرانه تر زیرا تو خوب می دانی از آفریده هایت گله دارم
و آفریده هایت از من گله دارند
خود قضاوت کن کدام
دل مانند چینی بند زده پیش رویت نشسته
تا توانستم سعی درشاد کردن داشتم
اما نتوانستم و تو خوب می دانی
از دل خود شاکیم چون نمی تواند کسی را دوست نداشته باشد
اما از دوست داشتن خسته شدم
می خواهم بی تفاوت باشم تا درد عشق را نکشم
اما چه دردی خوشتر از درد عشق تو
در این راه من امانت دار عشق نبودم و تو خوب می دانی
از سادگی خود خسته شدم زیرا به سوی هر لبخندی رهسپار می شود
دل هوسرانی ندارم چون هدیه توست
اما ساده و چقدر ساده بود شکستن این هدیه
آفریده هایت رسم شکستن می دانند و من نمی دانم
و تو خوب می دانی
خدایا معبودم معشوقم من بی خبرم
و تو مطلع مطلق از آشکار و نهان
تمام این گله ها را بهانه ای بدان برای لحظه ای درد دل با خود
از خودم بیش از خودم با خبری پس نیازی به حرافی نبود
اما من مخلوق توام و نیازمند گفتگو
من گفته های نا گفته را گفتم
اما تویی و . . .
فقط تویی که خوب می دانی
